Professioneel paradigma

De zorg lijkt gedomineerd te worden door psychologen en medici. En in mindere mate door economen en economie – het marktdenken -, waardoor zorgorganisaties steeds meer gezien worden als een bedrijf én waar het bedrijfsleven een soort ideaal vormt, waar alles goed loopt wat in de zorg niet goed loopt.
Voor het onderwijs is een dergelijk verhaal te vertellen.

De aanname lijkt dat medici en psychologen met hun interventies in staat zijn ‘ons’ zodanig te repareren dat we weer mee kunnen doen. Zij komen een heel eind, maar ik ben benieuwd of andere invalshoeken wat kunnen toevoegen. Het denken in gebreken en stoornissen voert de boventoon, terwijl dat nooit het hele verhaal van een mens kan zijn. 
De filosofie is al min of meer geaccepteerd als alternatieve, aanvullende invalshoek. De theologie in veel mindere mate, terwijl theologie een discipline is, vanwaaruit bij uitstek paradigma’s en ideologieën doordacht kunnen worden. Vanuit die positie kan deze discipline misschien een bijdrage leveren aan het opnieuw zien van ‘de hele mens’, waardoor mogelijk ruimte ontstaat om eens een andere aanpak te kiezen, zoals even niks te doen – geen therapiedruk - of praktisch iets aan omstandigheden wijzigen of inzetten op sport en bewegen of op wat er ook maar nodig is om recht te doen aan de mens, die een patiënt wil zijn….

Bovenstaande is de reden dat ik de theologie weer opgepakt heb en ook geestelijk verzorger ben geworden. Nu met het doel na te gaan of theologie een invalshoek kan zijn om de organisatie en het management van de zorg en andere maatschappelijke organisaties te verbeteren.
Deze manier van denken klinkt uiteraard door in gesprekken die ik voer. Waarbij mijn doel is juist níet míjn invalshoek te benadrukken, maar helder te krijgen wat de invalshoek van mijn gesprekspartner is.